صبح که داشتم میرفتم سمت شرکت وقتی تکون برگای درخت رو دیدم یاد مسیرهای کار قبلیم افتادم!
تو ایران فقط یکجا کار کردم ولی چون چندبار خونمونو عوض کردیم مسیرهای متفاوتی رو تجربه کردم.
وقتی استخدام شدم مجرد بودم و محل کارم جای خوبی بود و مسیر کوتاهی از خونه پدری داشت. صبح ها دقیقا هفت و ده دقیقه میومدم بیرون که بتونم هفت و نیم کارت بزنم. یه وقتایی هم نصف مسیر رو تاکسی میگرفتم.
بعد که ازدواج کردم خونمون دورتر شد و نه تاکسی خور بود نه ماشین داشتیم. یه وقتایی تا یه مسیری میومدم و باقیش رو با اتوبوس میومدم سرکار. اون وقتا دیگه شش و چهل و پنج باید بیرون میبودم که هفت و نیم کارت بزنم. یادمه اون وقتا فکر میکردم اگه یه ماشین داشتیم چقدر زمان رو سیو میکردیم. خصوصا که اون موقع دانشجو هم بودم و دانشگاه خارج از شهر بود و فقط با یه سری اتوبوس که ایستگاه مشخصی داشت میشد رفت دانشگاه! بیشتر وقتا البته چون از ماموریت میرفتم سرکلاس راننده همراهی می‌کرد و منو دانشگاه پیاده می‌کرد. خودم باورم نمیشه اون روزا رو من گذروندم!
بعد چندماه جابجا شدیم به خونه سازمانی که نزدیک محل کارم بود و اکثر وقتا پیاده رفتم سرکار. اینجا دیگه هفت و بیست دقیقه درمیومدم از خونه.
دیگه بعدش رفتیم خونه خودمون که دورتر بود و بیست دقیقه فقط رانندگی داشت! اون موقع دیگه ماشین داشتیم.
بعدش جابجا شدیم یه خونه دیگه که نزدیک تر بود و اگه پیاده هم میرفتم بخاطر این بود که دوست داشتم پیاده روی کنم. بیشتر وقتا با ماشین بودم چون باید بچه ها رو می‌بردم مهد. اون موقع ها یادمه هفت و نیم در میومدم چون نیم ساعتی پاس شیر داشتیم و میتونستم هشت کارت بزنم.
بعد اومدم کانادا و کار اولم اینجوری بود که دیگه ساعت نه باید آفیس میبودم. محل زندگی دورتر بود و من هشت و نیم از خونه درمیومدم و رانندگی میکردم.
کار دومم فلکسیبل تر بود هر تایمی میشد کارو شروع کرد ولی من هر آدمی نبودم و حتی زودتر از ۹ شروع میکنم. خونم نزدیکه و بای دیفالت ترجیحم پیاده رویه و ده دقیقه ای میرسم. ولی صبحا با پسرا از خونه در میام که حدود هشت و نیمه.
وقتی امروز تکون برگای درخت رو دیدم یاد برگای درخت محوطه خونمون تو فجر افتادم. همون خونه سازمانی که یه محیط قشنگی داشت و صبحا همیشه تکون برگای درختا منو به وجد می‌آورد. یهو یاد تمام مسیرایی که میرفتم تا کار کنم افتادم. بیشتر عمرمون رو تو کار صرف کردیم و میکنیم و چقدر مهمه این کارمون چقدر با روحیاتمون سازگار باشه. کار فعلی من به شدت منو به وجد میاره. محیط امنی که برای توانایی هات ارزش قائل و برات تکیه گاه میشن بری بالا. پر از چیزای جدید برای یادگاری که برای من الویت انتخاب شغله! نمیدونم روزی میرسه که بخوام از اینجا برم یا نه. ولی فعلا به شدت کالچر شرکت رو دوست دارم و حتی به این فکر میکنم که چندسال بعد پسرا بزرگ تر شدن بتونم برم از شعبه های دیگشون تو اروپا یا آسیا یاحتی امریکا هم کار کنم. تا ببینیم چی پیش میاد و روزگار چی سر راهمون میزاره.
چند روز پیش برادرزادم برای انتخاب رشته ازم سوال می‌کرد و بهش گفتن الویت اولو بزار رو علایقت. به درآمدش فکر نکن. اگه کارو دوست داشته باشی آنقدر تمیز درمیادی که اتومات درآمدم میره بالا. و اینکه دراز مدت فکر کن. نگران این نباش که قراره تا آخر عمر بشینی محاسبات کنی. چند سال بعد تیم خودتو داری و کارت فقط لید کردن کاره.
