بی شک هر روز میتونه همینجوری قشنگ باشه

وقتی شب جلوی تلویزیون سرتو میزاری رو پای همسری و با نوازش موهات خوابت میگیره عمیق و صبح با صدای وروجکا ساعت نه صبح بیدار میشی حس میکنی امروز بهترین روزیه تو زندگیت که منتظریشی. 

بلوز یاسیمو میپوشم با دامن چهارخونه بنفش دوست داشتنیم و برا صبحونه بچه ها به درخواست خودشون ساندویچ و توت فرنگی و شیر ردیف میکنم و با یه عشق و حس خوبی میرم پیازها رو خلال میکنم میریزم تو آب نمک، همزمان مرغ سرخ میکنم واسه مسما و بعدش میرم سراغ بادمجونا و میریزمشون تو آب نمک. وسطا درخواست های پسرا رو راست و ریس میکنم و هر کاری که دلشون میخواد میکنن و کل اسباب بازی های ریز و درشتشون پهن خونست. 

نهار به باسلیقه ترین حالت ممکن میکشم و سه تایی مشغول میشیم. پیازها تقریبا سرخ شدن و میریزمشون تو توری که روغنش بره. ظرفا رو میچینم تو ماشین و من میرم سراغ شهرزاد و پسرا میرن سراغ لگو بازی. بعد شهرزاد بادمجونا رو سرخ میکنم و مشغول بازی با پسرا میشم.

دارم فکر میکنم امروز چی باید به شازده یاد بدم؟؟؟ دلم میخواد با عشق حرف زدن دونفره نثارش کنم. فسقلی سرش گرمه با یه بشقاب میوه میرم اتاق پسرا که شازده تنهاست. میشینم کنارش بغلم میکنه بوسم میکنه خیلی کودکانه دونفری با هم حرف میزنیم و ذوق و خوشحالی رو تو برق چشماش میبینم. 

نزدیکه عصره و لبوی دوست داشتنی همسری رو میریزم تو بخارپز که شب دور هم بخوریم و کیف این روز دلنشین رو تکمیل کنیم.

اینم یه جور بلوغه

دیروز از صبح رفتیم خونه جدید رو سرو سامون بدیم. شب قبلش لیست نوشته بودم که چیا ببریم و چیکارا بکنیم که معطل نشیم و همینکه رسیدیم رو دور تند شروع کردیم و طبق برنامه ریزیمون هم نقاشی خونه تموم شد هم باغچه حیاط.

شب بی نهایت خسته بودم و برای شام رفتیم خونه عزیز که فسقلم خوابش برده و شازده هم آخر شب خوابید.

صبحش قرار بود برم سرکار و همسری بازم قرار بود بقیه کارای خونه رو انجام بده و مجبور بود پسرا رو بیاره خونه عزیز. پیشنهاد دادم بمونید مینجا و من میرم خونه و صبح میرم سرکار که قبول نکرد.

با هم برگشتیم خونه من لباسامو برداشتم و دوباره برگشتیم خونه عزیز واسه خواب که شده بود یک و نیم شب. تو راه به همسری میگم چرا قبول نکردی تنها بمونم خونمون من که اکثر شبا بدون تو تنها هستم. میگه اون شبا سرکارم مجبورم الان که هستم چرا تنهات بزارم...

برگشتیم و نتونستم بخوابم حتی وسطا به همسری گفتم باتری ساعت دیوار یرو دربیاره که صداش نمی ذاشت بخوابم. دو سه بارم فسقلی صداش دراومد و کلا نخوابیدم ولی سر وقت بیدار شدم بیام سرکار که همسری با صدای من بیدار شدن و منو رسوندن.

از اینکه شب سخت بهم گذشت و نتونستم بخوابم ناراحت نشدم  جدیدا با این جور چیزا که می دونم گذری و موقتی هست ناراحت نمیشم و به خودم می بالم

عشق یعنی همینکه همسریت خسته هستش ولی صبح بیدار میشه و تو رو میرسونه سرکار و سر راه برات خریدم می کنه که صبحانتو بخوری

نخوابیا

ظهر که رسیدم خونه دل تو دلم نبود امیر زودتر بره و به کارام برسم. نهار روددر حد انفجار مسما و دوغ خوردیم و دراز کشیدیم نقاشی بکشیم که چشام داشت بسته میشد. گفتم تا مشغولن یه چرت بزنم که یهوو دیدم فسقل خان مدادشو میخوره. مدادارو جمع کردم و دوباره چشمام گرم شد که فرمودن پی پی دارن. اونو راست و ریس کردم و دوباره دراز کشیدم که دیدم یه صدای آشنا میاد و دعا کردم اون نباشه... ولی همون بود... کیف مدارک رو خالی کرده بود کلا کف اتاق و شانس آوردم به موقع رسیدم و سه سوت مدارکو به باد فنا نداده بودن.

منم خسته تر از این حرفا بازم دراز کشیدم و دیدم یه چیزایی دارن بهم میگن و چشمتون روز بد نبینه جناب فسقل خان سایه ابروی منو برداشته بود و کل دست و صورت و دهنش سیاه بود

دو تا زدم تو سر خودم که پاشووو بشین با وجود فسقلی چرا میخوابی؟؟؟؟؟

نصفه شبای تنهایی

صبح با خریدار پراید رفتیم تعویض پلاک و وقتی کنار راننده نشستم یه حس ناخوشایندی داشتم از اینکه یه قسمتی از خاطراتم مال یه نفر دیگه شد. بده که خاطراتمون رو وابسته به متعلقات فیزیکی کنم. 

روز خوبی بود موقع برگشت فسقلی تو ماشین حالش بهم خورد و برای اولین بار بالا آورد و ناراحت بود که ماشینو کثیف کرده و من و باباییش هم خیلی عادی رفتار کردیم که نترسه و یکراست رفتیم خشکشویی پالتوی منو که کثیف شده بود دادیم بشورن.

شازده و بابایی رفتن غذا تحویل بدن و من و فسقلی اومدیم خونه. ساعت دو و نیم بود و فسقل فرستادم حموم رنگ بازی کنه. لباسارو ریختم ماشین و همزمان با لپه های تو فریزر قیمه درست کردم و حواسم بود که با حس و عشق بپزمش. تا آب برنج کشیده بشه آشپزخونه و اتاق خوابا رو سرو سامون دادم و رفتم حموم سراغ فسقلی و تمیز کردیم و سشوار کشیدیم و آرایش کردیم و غذا رو کشیدم که شازده و همسری رسیدن ساعت سه و نیم بود و فک کردم تو یکساعت چه خوب همه چیو ردیف کردم.

پسرا با رشوه خونه دایی حسن رفتن تو تخت ولی فقط فسقل خوابش برد و شازده تو تختش بازی میکرد بی صدا. منم خوابم نبرد و رفتم با شازده نشستم به صحبت کردن و قهوه خوردن و تی وی دیدن. شبم رفتیم خونه دایی و کمی با امیر ریاضی کار کردم که استرس کنکور داره و من این استرس رو با تجربه الانم هضم نمیکنم. 

ساعت یک بود رسیدیم خونه و فردا قراره امیر بیاد پیش پسرا واسه همین خونه رو دسته گل کردم و خوابم نمیاد. 

آهنگ گوشیمو پلی کردم و کتاب داستان تو شهر رو از فیدبو دانلود کردم بخونممم 

یه حس آرامش خوب دارم و دلم خواست امروزمو با جزییات ثبت کنم. روزهای زیبایی رو زندگی میکنم. همبازی شدن پسرا با هم. حرف زدنشون با هم. اظهار نظرهاشون بهم و لج کردنهاشون ذره ذره زندگی رو برام بهشت میکنند. 

شب که با النود میرفتیم خونه دایی حسن از اینکه فقط یه ماشین داریم و کنار همیم و آهنگ شاد گذاشتیم و هر دوتون دست میزدین و ما هم الکی میخندیدیممممم حس خوشبختی شدید داشتم.

یا روزی که با بابایی پیاده روی میکردین نزدیک اداره و من با ماشین از دور دیدمتون و از اعماق وجودم خدا رو شکر کردم که هر سه شما تو زندگی من هستید حس خوشبختی شدید کردم

واقعیت اینه شما سه تا فرشته بخش اصلی زندگی من هستید و من در بعد شخصی و اجتماعی هر چی باشم و داشته باشم و به هر کجا برسم تا شما رو نداشته باشم پشیزی نمیارزه و اصلن به چشم نمیاد.

خدا هر سه تون رو برای من حفظ کنه و نگهدارتون باشه و امیدوارم خدای مهربونم هیچ وقت من رو با شما بهترین های زندگیم امتحان نکنه 

از اون حس ووحال

چهارتایی میرسیم خونه. یه دل سیر نهار میخوریم و پشت بندش دوغ. جمع و جور میکنیم.

همسری و شازده میرن تو تخت. منم کنار رادیات رو لوله گرم دراز میکشم. فسقلم که اصلن پا به خواب نمیده. خونه ساکت میشه و میخوابیم و به فسقل جانم افتخار میکنم که بی صدا بازی کرد تا بیدار شیم. 

یه ساعت بعد بیدار میشیم فسقلی خوشحال میشه. چایی زنجبیلی با گل فراوان میخوریم. پسرا هم بستنی گزی میهن.

شال و کلا میکنیم میریم بیرون. پر از حس خوبیم هر چهارتامون. کمی هم قدم میزنیم و برای شام مهدی کتلت و دوغ.

تو راه برگشت شازده خوابش میگیره و آخر شب من و همسری مستند میبینیم و فسقلمون نقاشی میکشه.

یه روز معمولی با حال خوش زندگی رو میسازه

بوی خونه تکونی، بوی عید

اصلن باورم نمیشه امروز یازدهم بهمن ماهه. امسال به سرعت برق و باد گذشت. هیچ وقت خونه تکونیمو اسفندناه و دم عید انجام نمیدم. خونه تکونی من همیشه از بهمن شروع میشه و هر روز یه بخش کوچیکی رو میتکونم.

عصر که پسرا خواب بودن و من کنار شمع و آهنگ و چایی دبشم مشغول حساب و کتابای این چند روز بودم چشمم خورد به تاریخ که یازده بهمنه. 

حساب کتابا تموم شدن و یه شب چهارنفره گرم رو پیش بینی میکنم. قارچ ها رو میریزم توی ماهیتابه تا کبابی شن و همزمان خونه تکونیمو استارت میزنم. از سخت ترین کابینت که مال زیر سینک هست شروع میکنم. نظافت و کار خونه به من آرامش میده و واقعا خستگیمو در میکنه. تا همسری برسه سعی میکنم جمعش کنم. هر شوینده ای که از کابینت در میارم شازده جان سعی میکنه اسپل کنه و بخونه. انگلیسیشو راحت میخونه ولی فارسیش رو تقریبا نمیتونه.

و اما اما اما

یه خونه خریدیم و هر بار بهش فک میکنم میبینم چقدر تصور رویاها میتونه توی تحققش تاثیر بزاره. فعلا در حال پرداخت پولش هستیم تا سال بعد که مستاجر بره خودمون طبق تصورات من درستش کنیم و تمام.

و اینکه این روزا بابت طرز فکر پدر و مادر امیر یه جوریم . تجربه میگه قضاوتشون نکنم گاهی میگم من چطوری رفتار میکنم که یکی نگران اینه من سالها بعد کار الان پسرشو بکوبم سرش هر چند این کار واقعا کوبیدنی نیست. 

خولاصه که بوی عید در راهه و ما بیشترین گردش مالی عمرمون رو تو این روزا داریم و به همین دلیل سرعت گذر روزها برامون چندین برابر میشه.

لقمه هم حسابی به راهه و گاهی از ذهنم میگذره که کاش بعد این سفارش دیگه سفارشی نباشه. فعلا سفارش ها رو خودمون میبریم مگه اینکه واقعااا نتونیمممممم

یادم بمونه

همسری سرکاره. لقمه 2پرس سفارش شام داره. با پسرا میریم غذا رو تحویل میدیم تو ماشین خوابشون میبره. وقتی میخوابن جابجا کردنشون سخته خصوصا شازده که زورم نمیرسه. هر طوریه میزارمشون تو تخت. کتاب و شمع و گوشی و دفترو برمیدارم میپرم تو تخت. گوشیمو فلش زدم هیچی نداره از یکی از کانالا یه سنتی بی کلام با هزار دنگ و فنگ فیلترشکن دانلود میکنم. یه ذره حساب کتاب میکنم که چطوری به هدف اولیه ماهی سه تومن برسم. هدفمو میشکنم به روزهام و وعده هام و به نظرم راحت تر میتونم حلش کنم.

یه تصمیم بزرگ واسه تعویض خونه با یه رقم بزرگ گرفتیم. امیدوارم اگه صلاحمونه که باقی شادی های زندگیمون رو اونجا رقم بزنیم جور شه و اگه جور نشه هم مطمین میشم صلاحمون نبوده.

یادم باشه این روزا همسری حمایتم میکنه لقمه ریشه کنه و بره بالا. یادم باشه گاهی غذاها رو خودم میبرم به مشتری ها. یادم باشه از ایرادگرفتن های مشتری دپ میزنم و از رضایتشون شنگول میشم.

لقمه رو دوست دارم انگار که مادرشممم میخوام بزرگش کنم... 

از این تجربه های ثبت شدنی برای فرداها

وقتی تو خونه ای کسی مریضه به هیچ وجه پسرا رو نبر اونجا

و لطفا بی خیال حالا مواظبشونم و ایشاله نمیگیرن و تند تند دستاشونو میشورم شو.

حالا اینکه کسی خودش مریض باشه و خودش با اون حالش پاشه بیاد تو خونم که دیگه هیچی...

گل پسرا از روزی که مامانینا از کربلا رسیدن به طرز فجیعی مریضن و نشون به اون نشون که صداشون دقیقا مثل صدای مادربزرگشون گرفته😕

پر از نیاز...

عین واقعیته که اگه یه روزی یه جایی کسیو رو بابت حرفش یا رفتارش قضاوت کنی روزگار میچرخه و یه روزی و یه جایی به بدترین شکل ممکن اون حرف یا رفتار رو از خودت بروز میدی!

باورم نمیشه این منم در برابر یه بچه دو و نیم ساله به قدری کم آوردم که دقیقا حرکتی که همیشه هضمش برام مشکل بود رو انجام دادم...

همینجا که نشستم و دارم زار زار گریه میکنم بخاطر این رفتارم دلم میخواد زمین دهن باز کنه و منو ببلعهدو صبحی نباشه که فسقلم منو ببینه و مامان صدام کنه و من از خجالت و شرمندگی حتی نتونم آب بشم!

چرا منی که این همه پر از نقص و نیازم مادر شدم.... کاش کاش کاش یکی بود بهم میگفت این چیزا رو داره و باید خودمو به یه حداقلی میرسوندم و بعد تصمیم میگرفتم که کسی رو به این دنیا دعوت کنم که من همه چیز و همه کس اون هستم

هیچ وقت تو زندگیم این همه حس عجز و ناامیدی نداشتم...

پیله دریدن

اولین باره که تختمون رو تو این حالت چیدمان کردیم. میشه روش نشست و به رادیات تکیه داد مثل همین الان که یه عصر بارونی پاییزه، پسرا خوابن، شمع روشنه، هات چاکلت خوشمزم کنارمه همایون عزیز داره میخونه و من دارم فکر میکنم چه حسی دارم؟ 

حسم یه جور تولد دوباره همراه با هیجان زیاده. به کارم که فکر میکنم میبینم اون قسمتش که برای جند نفر کسب درآمد میشه بیشتر از همه قسمتهاش به دلم میشینه. قسمت بعدی سلیقه ای هست که باید تو کار بزارم و این منو ارضا میکنه. لقمه داره متولد میشه و حجم کار به تنهایی رو دوشمه. گذر ساعتها و روزها رو نمیفهمم. هر لحظم برای خودش برنامه داره. لیست کارایی که باید انجام بشه تو هر صفحه از دفتر یادداشتم ثبت شده و گزارش هر مرحله رو مینویسم که یادم نره. همسری به شدت مشوق منه و دوستایی دارم که عالی راهنماییم میکنن.

جمله های زیادی منو از راه به در میکنن ولی جمله ای که منو از راه به در کرد از کیوساکی بود:

" میگویند در گذشته کیمیاگران به دنبال راهی برای تبدیل نقره به طلا بودند و من میگویم کارآفرینان بهتر از کیمیاگران عمل میکنند و به دنبال راهی برای تبدیل ایده به پول هستند"

داشتن پول زیاد هیچ وقت جزو آرزوهام نبوده و نیست ولی ایجاد یک چالش جدید و یاد گرفتن تو این مسیر برای من خیلی ارزشمنده.