هفده خرداد

روز تلخی بود خبر اقدام تروریستی تو مجلس و مرقد امام. به قدری که دلم خواست از این فضا فاصله بگیرم. تی وی رو خاموش کردم در حالیکه هنوز این عملیات ادامه داشت خوابیدم و بعد از بیدار شدن با ترس تی وی رو روشن کردم! تمام شده بود با 12 کشته و دهها نفر مجروح. دوازده خیلی راحت گفته میشه ولی دوازده خانواده دوازده نسل دوازده پدر دوازده معشوق

فکر نمیکردم این همه به هم بریزم... فقط بغض و حسرت اینکه کاش هنوز دیروز بود...

با بچه ها زدیم بیرون پارک لاله دم اذان که شد پارک خلوت خلوت شد منم راحت نشستم رو نیمکت و بچه ها تو خلوتی پارک با خیال راحت مشغولن و من خیره به آسمون و ماه کامل... و فکر کردن به اینکه خود کره زمین تو جهان عددی نیست ما انسانها که توش گمیم چرا این همه خشونت برای به دست آوردن چه بزرگی ای تو اوج هیچ بودن...

بلوغ

نباید بگیم بچه بزرگ کردن باید بگیم بزرگ شدن خودمون. کاش همیشه یادم بمونه که کوچکترین کار بچه ها چالشی برای رشد منه. یه دورانی درگیر این بودیم که شازده بتونه شیر بخوره. یه دورانی درگیر این بودیم بتونه شیشه بگیره. یه دورانی درگیر جدا شدن از شیر و پوشک و بعدها رسید به رفتارها. یادمه وقتی دستاشو میخورد با خودم میگفتم اگه اینو ترک کنه دیگه غمی ندارم. بعدش شروع بهونه گیری هاش بود ... بعدش زدن من و باباش بود که اصلن کابوس بود برام این رفتارش حالا گریه کردنش برای هر کاریه که میخواد خودش و فقط خودش انجام بده... اینم میگذره و یه رفتار جدید و یه چالش جدید برای من میاره

پدری و مادری کردن به معنای واقعی یه چالش بزرگ و عمیق برای پختگی و بلوغه و تا کسی این مسیولیت رو تجربه نکنه قطعا تو زندگیش اون چیزی که باید نمیشه و اون راهی رو که باید نمیره و اون چیزی رو که باید به دست نمیاره

سخته و گاهی فکرای بدی میاد سراغمم ولی اگر یادم بمونه این سختی هاش چه چیزی رو برام به ارمغان میره نوشهههه همیشه باید تکرار کنم بچگی کردن بچه های من فرصتی برای بزرگ شدن منه