مدت ها بود حالم خراب بود نمی تونستم بفهمم از چیه و به هر چی مشکوک میشدم روش زوم میکردم که ببینم متهم اصلی خودشه یا نه و جالبه میدونستم چی داره حالمو خراب تر می کنه. در یک لحظه تلگرام و اینستاگرام رو پاک کردم. حس میکردم دلم فقط و فقط خودمو و دنیای اطراف خودمو میخواد. فرداش حس سبکی داشتم و یه سری چیزها رو میدیدم که همیشه از چشمم غافل بودن. من خیلی آدم اهل سوشال مدیا نبودم و نیستم ولی ین تصمیم به شدت در روش زندگی و فکر من تاثیر داشت. یه مدت بعد بغض داشتم و دلم برا دوستانم تنگ شده بود دوستای مجازی که حقیقی تر از هر دوست واقعی ای بودن. دوست داشتم دردشو تحمل کنم و الان هم دارم تحمل میکنم با این درد بزرگ میشم و این حس رو دوست دارم. پاک کردن دو تا اپلیکیشن بیخود تو گوشیم حس زندگی واقعی رو بهم داد یه جوری انگاری با اونا یه زندگی و ادما و جریانات موازی با زندگی واقعیت داری و از نظر روانی بار زیادی رو ذهن هست. داشتم برای بچه ها کتاب شب میخوندم و کل روزم رو مرور کردم و چقدر راصی بودم از کارهایی که با هم کردیم و همیشه ازشون غافل بودم با بهونه نداشتن وقت و بهتره بگم هدر دادن وقت در نت.
دو هفته ای میشه که تو خونه جدید مستقر شدیم. همون تیپ خونه ای که همیشه تو رویاهام مصور میشد همون محله ای که واقعا دوست داشتم اونجا زندگی کنم. یادمه نامزد که بودیم همسرم با پدرش برای شراکت صحبت میکردن که طبقه دوم خونشون رو بسازن برای ما. دقیقا تو همین محله ای که الان ساکن ایم و منم که همیشه تصویر سازیم قوی هست فکر میکردم چطوری صبحا تو بالکن خونه با سر و صدا ورزش کنم که طبقه پایینی ها اذیت نشن؟ جمعه که تو بالکن صبحانه میخوردیم همسری کش های ورزش رو تو بالکن نصب کردن و من دقیقا همون روز فورا یادم اومد. سر خیابونمون تپه ای هست که دوران نامزدی اونجا مینشستیم و چند متر جا میخواستیم واسه شروع زندگیمون حتی شده اجاره و حالا همونجا یه خونه دارم. این خونه رو دوست دارم نه اینکه آرزوم بوده چون دنجه یک طبقس نزدیکه و به شدت ارومه و از همه مهمتر شمالیه. این روزا حس میکنم حکم آبنبات رو برام بازی میکنه خیلی باهاش دلخوشم ولی مدت هاست آرزوهای من عوض شده اند. باید بیشتر مواظب شیرینی تموم شدنی این آرزوهای کهنه باشم.