درسته که  هر لحطه از روزم روی دور تنده. درسته که خوابم کمه و شبا خواب ممتد ندارم. درسته که روز به روز لاعرتر میشم. درسته که تقریبا همه کارای خونه با منه و هر روز مرتب کردن سهل انگاری های همسری رو دارم ولی بی نهایت حس خوشبختی میکنم. همسر مهربون و مسیولیت پذیر و خوش خلقی دارم. دو تا پسر ماه دارم. اروم و زیبا و با نمک که از نگاه کردن بهشون سیر نمیشم. خدا را بابت همه این داشته ها شکر میکنم. همینها جای خالی فقط  ابراز وجود اطرافیانم را میگیرد. کسانی که ما پاره تنشان هستیم. کسانی که سهم ما از حضورشان در برخی از لحطه های زندگی فقط  دریافت انرزی منفی ازشون هست. خوشحالم که انتطاراتم را از این ادمها به صفر رسانده ام نه به حداقل. کاش انها هم با خودشان روراس بودنو میفهمیدن چه میخواهن از  برقراری ارتباط با دیگران. مجبور به تحمل هم نیستیم. دید و بازدید فقط بخاطر خواستن دل است نه برای عذاب دادن اطرافیان