عین واقعیته که اگه یه روزی یه جایی کسیو رو بابت حرفش یا رفتارش قضاوت کنی روزگار میچرخه و یه روزی و یه جایی به بدترین شکل ممکن اون حرف یا رفتار رو از خودت بروز میدی!
باورم نمیشه این منم در برابر یه بچه دو و نیم ساله به قدری کم آوردم که دقیقا حرکتی که همیشه هضمش برام مشکل بود رو انجام دادم...
همینجا که نشستم و دارم زار زار گریه میکنم بخاطر این رفتارم دلم میخواد زمین دهن باز کنه و منو ببلعهدو صبحی نباشه که فسقلم منو ببینه و مامان صدام کنه و من از خجالت و شرمندگی حتی نتونم آب بشم!
چرا منی که این همه پر از نقص و نیازم مادر شدم.... کاش کاش کاش یکی بود بهم میگفت این چیزا رو داره و باید خودمو به یه حداقلی میرسوندم و بعد تصمیم میگرفتم که کسی رو به این دنیا دعوت کنم که من همه چیز و همه کس اون هستم
هیچ وقت تو زندگیم این همه حس عجز و ناامیدی نداشتم...
