روز سیزده به در اصلا حال و حوصله نداشتم بریم بیرون. با اینکه شب قبل با بچه ها هماهنگ کرده بودیم و غذا هم آماده کرده بودم ولی صبح بهشون پیام دادم که نمیاییم و حوصله جای دور و طولانی رو ندارم! ظهر بود که همسر گفت بریم. گفتم اگه خودت همه چیو پک میکنی بریم من حال ندارم چیزی جمع کنم. صدامم که کلا قطع شده بود و عجیب بود! راهی شدیم و خوب شد رفتیم هم به خودم خوش گذشت همه به بچه ها. عصرم برگشتیم وسایلای بچه ها رو ردیف کردیم که فرداش اولین روز مدرسشون بود.
شب قبل خواب نشستم به مناسبت اینکه سیزده هم تموم شد یه لیست از کارایی که این ماه باید انجام بشن رو نوشتم و کارای روز بعد رو لیست کردم. لامصب نمی دونم چی تو لیست کردنه که خودتو مجبور میکنی انجامشون بدی.
بابت PEng باید با یکی تو شرکت حرف میزدم که هی پشت گوش مینداختمش. تو لیست کارام بود و ظهر باهاش صحیت کردم و دیگه اون ول کن نبود و همش پیگیری میکرد. امروز ایمیل زدم EGBC جزییاتو پرسیدم و باید رجیستر کنم و امتحاناتشو بدم و ریپورت اونم بنویسم. این مهمترین هدف امسالمه که نباید بزارم ازش زمان بگدره. حالا که به همکارم گفتم تو رودروایسی اونم گیر کردم و مجبورم ببرمش جلو.
دورکاری همچنان بهترین تصمیم زندگیم بود و چه خوبه که به همه کارام میرسم. به خودم قانون گداشتم که ساعت پنج دیگه سیسنمو ببند و کار نکن. دیروز بعد کار سریال پوست شیر رو انداختم که دوستام نعریف کرده بود نگاش کنم. همزمان شور آشپزی داشتم و رفتم با خمیری که داشتیم برای بچه ها پیراشکی گوشت درست کردم و برای نهارشونم نگه داشتم. خیلی حس خوبی داشتم موقع آشپزی! باقی خمیر رو شکر زدم و نونای شیرین به شکل گل درست کردم و نشستیم با چایی خوردیم و دیگه شام نخوردم. صدامم همچنان نیست و دلم برای صدام تنگ شده!
صبح دلم میخواست بچه ها رو خودم ببرم مدرسه باهاشون راهی شدم و دلم تنگولیده بود برای مسیر مدرسه.
گوشیمم لطف کردم سه روز پیش رمزشو عوض کردم و یادم نیافتاد که نیافتاد. هر بارم اشتباه میزدم تصاعدی زمان انتظار رو بیشتر میکرد و دیشب رسید به 24 ساعت انتظار! کلی طول کشید اکانتمو پیدا کنم و لامصب به شماره های ایرانم وصل بود و پیرم دراومد همه اونا رو چنچ کنم. نهایت خواستم ریموت گوشی رو از اکانتم باز کنم که فرمود فعلا باید 24 ساعت انتظارت تکمیل شه. یعنی من سه روزه به گوشیم دست نزدم!!! و امروز میشه روز چهارم و زندگی هم پیش رفته! چه تجربه جالبی
